“Live op Sporza zal nooit gebeuren”

Marvin Vanluchene (23) is een Belgische zijspancrosser. Op amper 22-jarige leeftijd won de Oostrozebekenaar het wereldkampioenschap. “Deze titel draag ik op aan mijn overleden vader”, vertelt Marvin.

“Sorry voor de rommel”, verontschuldigt Marvin Vanluchene zich als ik het gezellige alleenstaande huis in Oostrozebeke, vol met koers- en kerstgerief, betreed. “Ik heb net een uurtje gelopen en straks ga ik nog even fietsen op de fietstrainer. Ik had mijn schoenen al klaargezet.” Ondertussen gaat hij naar de keuken om een chocomelk te halen. “Ik drink geregeld chocomelk na mijn loopsessies. Het is een goede recuperatiedrank.” Het crossseizoen start pas in maart, maar dat houdt hem niet tegen om te trainen. “Je moet jezelf goed onderhouden als je aan de top wil blijven.”

Wereldkampioen

Zijspancross zit in de genen van de familie Vanluchene. De grootvader van Marvin deed aan motorcross. Zijn vader Ben was ook motorcrosser, maar maakte nadien de overstap naar de zijspancross. Marvins keuze was snel gemaakt: “Ik wou de traditie verderzetten. Het is een ziekte die je moeilijk kwijtraakt.” Hij rijdt al vanaf de eerste kleuterklas met de motor, maar het was pas vanaf zijn dertien jaar dat hij zich voor 100 procent focuste op de zijspancross. “Ik wilde ook andere sporten uitproberen: voetbal, badminton, mountainbike, maar ik miste het zijspancrossen.”

Sinds 2009 pikte Vanluchene de draad opnieuw op en dit seizoen brak hij volledig door. Eerst won hij het Belgisch kampioenschap en in augustus won hij het wereldkampioenschap, dat uit twaalf manches bestond. “Op de voorlaatste manche hadden we ons al verzekerd van de wereldtitel. Dat zorgde ervoor dat we zonder zenuwen de laatste wedstrijd reden.” De nog maar 23-jarige Oostrozebekenaar heeft nu al de mooiste overwinning uit zijn carrière beet. “We wonnen de helft van de races. Dat maakt het des te mooier, maar nu moet ik blijven bevestigen. Deze zege pakken ze me alvast niet meer af.”

Zonder zijn bakkenist Ben Vandebogaerde had hij het niet gekund, vertelt Marvin. “Zijspancross is een teamsport. Ik ben de piloot en ben verantwoordelijk voor het sturen en de snelheid. Ben is mijn bakkenist. Hij is belangrijk voor de bijsturing en de stabiliteit bij het springen.” Het wedstrijdverloop is hetzelfde als bij motorcross, maar dan met twee personen. Het duo rijdt pas sinds dit jaar samen, maar het lijkt nu al onafscheidelijk. “We zijn heel goed op elkaar ingespeeld. Ik kende Ben al, omdat de zijspanwereld niet zo groot is.”

Moeilijke periode

In 2013 stapte zijn vader uit het leven. Voor Marvin kwam de klap hard aan. “Hij was mijn mecanicien, mijn chauffeur, mijn dichtstbijzijnde persoon’, slikt Marvin. “Mijn vader zorgde voor alles. Ik moest gewoon op de motor springen.” De droom van vader Ben was dat zijn zoon wereldkampioen zou worden en dat zorgde voor een extra motivatie bij Marvin. “Ik wou zijn wens vervullen. Ik zette mij nog meer in dan voordien. Dat doorzettingsvermogen heb ik van hem geleerd.” 5 jaar later werd die droom werkelijkheid.

Na het verlies van zijn vader viel alles op de schouders van Marvin. Hij moest op korte tijd een nieuw team samenstellen. “Het is niet gemakkelijk om nieuwe mensen te vinden die je moet vertrouwen.” Uiteindelijke vond Marvin de juiste mensen. “Ik heb nu een mecanicien in Lummen en een chauffeur in Riekevorst. Dat is wel anderhalf uur rijden.” Begin dit jaar kwam bakkenist Ben erbij. “Dat maakt de puzzel compleet”, vertelt de zijspancrosser.

Weinig vakantie

Naast het zijspancrossen werkt Marvin ook voltijds. Hij werkt in het magazijn van Sax Sanitair, een sanitair groothandelsbedrijf. “Dat doe ik van 6u tot 14u. Ik zorg ervoor dat chauffeurs kunnen vertrekken naar hun bestemming en nadien vul ik de rekken in het magazijn.” Na het werk moet hij zich nog inzetten voor zijn sport. Vaak zijn het dan ook lange dagen voor Marvin. “Ik sta iedere dag om 5u20 op en ik ga pas slapen om 22u30.”

Het crossseizoen start pas in maart, maar Marvin vindt het belangrijk om zich als topsporter goed voor te bereiden. “Ik heb een personal trainer, Davy Depoorter. Ik volg steeds zijn schema. Nu moet ik meestal lopen en fietsen.” Daarnaast moet Marvin ook heel wat papierwerk in orde brengen met sponsors. “Eigenlijk is het een fulltime job, maar toch ik moet nog extra werken. Veel mensen zien de voorkant van de medaille, maar het heeft een hele grote achterkant.”

Ook tijdens het seizoen werkt Marvin voltijds. Al is dat niet altijd even makkelijk. ‘Volgend seizoen zijn er veertien Grote Prijzen in het weekend waar ik aan deelneem. Ik neem dan telkens verlof op vrijdag en maandag.” De magazijnier moet ieder jaar onbetaald verlof nemen. “Als mijn vriendin eens op reis wil, lukt dat niet. We durven wel eens last-minute boeken als ik een blessure oploop”, lacht Marvin.

Onvoldoende media-aandacht

Zijspancross is geen bekende sport in België en dat beseft Marvin maar al te goed. “Je verschijnt enkel in de media als je een opmerkelijke prestatie neerzet.” Hij probeert daar wel verandering in te brengen. “Onlangs deed ik een interview met wielrenner Yves Lampaert om meer media-aandacht te krijgen. Een schot in de roos was dat niet echt. Enkel de Krant van West-Vlaanderen en Focus & WTV hapten toe.” Bovendien heeft Marvin nu ook een vaste cameraploeg (WSC). “Dat zijn mensen die mooie video’s maken in de zijspanwereld. Soms zijn er zelfs live-uitzendingen, weliswaar tegen een kleine betaling.”

Marvin weet waar het schoentje knelt bij de media. “Het probleem is dat wij niet werken met fabrieksteams. In onze sport is het elk voor zich. Mochten veel fabrieken geld pompen in deze sport, zal de televisie ons wel aandacht geven.” Marvin beseft dat ze nooit zoveel aandacht zullen krijgen als Koning Voetbal. “Live op Sporza zal waarschijnlijk nooit gebeuren.”

Naast de media-aandacht is ook het prijzengeld veel minder. “Als je een Grote Prijs wint, krijg je maximaal 1100 euro. Bij een tornooi in het verre Letland zal er niet veel meer overblijven.” Om geld te verdienen in de zijspancross, moet je presteren. “Je verdient enkel geld als je wedstrijden wint. Met de zijspancross alleen kom je niet rond.”

Marvin Vanluchene pronkt met zijn regenboogtrui – (c) Jordi Callens

“Ik focus mij voor 100 procent op de sport, ondanks mijn fulltime job. Enkel zo kan je aan de top blijven. Ik heb al veel tegenslagen gekend in mijn leven, maar ik heb nooit spijt gehad van mijn keuze. Mijn ambities zijn duidelijk: bevestigen en nog een paar keer wereldkampioen worden.”

BIO Marvin Vanluchene

Geboren op 26/12/1995 in Tielt
1 keer Belgisch Kampioen zijspancross (2018)
1 keer Wereldkampioen zijspancross (2018)
4 deelnames aan het WK (2015, 2016, 2017, 2018)
1 keer Europees Kampioen met Team België (2016)