Remi poseert met zijn truitje van de Belgische rugbyploeg. (Foto: Noah Demaret)

“Ik mocht naar Frankrijk onder één voorwaarde: goede schoolresultaten”

Remi De Wolf (20) speelt rugby bij de oudste rugbyclub van Frankrijk, Tarbes Pyrénées Rugby. “Je kan het enkel maken als rugbyspeler als je naar het buitenland trekt”, vertelt Remi.

Ik word ontvangen ten huize De Wolf in Maarkedal, een dorpje vlakbij Oudenaarde in de Vlaamse Ardennen. Twee honden begroeten mij enthousiast, maar mogen niet mee naar binnen. “We hebben wat rust nodig tijdens ons gesprek”, lacht Remi. Hij is al meer dan een week in het land, want in Frankrijk kreeg hij zijn examens in december. Ik vraag hem of ze goed verlopen zijn. Hij grijnst. “Ja hoor, ik heb er een goed gevoel bij… denk ik.” We nemen plaats aan een reusachtige eettafel in de woonkamer en beginnen aan een boeiend gesprek over een harde, maar faire sport.

Frans avontuur

“Ik was zes jaar toen een vriend van mijn zus met mij rugby speelde in de tuin. Het werd direct mijn passie, maar ik kon mij nog niet aansluiten bij een rugbyploeg. Jeugdcategorieën voor mijn leeftijd bestonden nog niet. Op mijn achtste kon ik mij eindelijk aansluiten bij Rhinos Rugby Oudenaarde, maar dan wel bij oudere jongens. Ik heb daar tot mijn achttiende gespeeld voor ik naar Frankrijk trok”, blikt Remi terug.

Remi wilde een jaar in Frankrijk studeren en rugby spelen. “Ik had al drie jaar na elkaar een stage gedaan in Montpellier en kwam zo in contact met iemand uit Tarbes, een stadje in het zuiden van Frankrijk. Hij vertelde mij dat de club in derde nationale speelt en jonge spelers rekruteert. Ik had nog nooit van die stad gehoord, maar het verhaal van de club sprak mij wel aan. Je kan de club vergelijken met Beerschot in het voetbal. Ze hebben landstitels gewonnen in de jaren ’80 en ’90 in de Premier Quatorze, de Franse eerste klasse in het rugby, maar door financiële problemen moesten ze degraderen. Tegen zo’n kans kon ik geen nee zeggen, dus ik stuurde mijn CV door en slaagde voor mijn testen.”

Zijn integratie verliep moeilijk tijdens het eerste jaar. “Ik sprak geen woord Frans. Daarom heb ik lessen moeten volgen, maar de entourage in Tarbes was altijd geduldig en vriendelijk. In mijn tweede jaar volgde ik ook Franse lessen in de zomer en nu in mijn derde jaar zijn de mensen daar mijn familie geworden. De taal spreken gaat vlot en de communicatie verloopt ook soepel. In Tarbes heb ik ook vrienden voor het leven gemaakt, waarmee ik constant Frans praat. De eerste twee jaar woonde ik bij een oudere vrouw. De zolder mocht ik inrichten als een soort studiootje. Nu woon ik alleen op een appartementje”, vertelt Remi enthousiast.

Remi had wat hulp van het thuisfront nodig om te overleven. “In het begin voelde ik me eenzaam in Frankrijk. Dat resulteerde in veel skypen met mijn ouders, want ik moest zelf mijn kleren wassen, koken, boodschappen doen etc. Dat was allemaal nieuw voor mij. Na een tijd word je het wel gewoon. Nu bel ik enkel nog met mijn familie en kom ik enkel naar België als ik hen wil zien.  Mijn vriendenkring in België is flink uitgedund. Ik hou enkel contact met de mensen die nog contact houden met mij.”

“Goede schoolresultaten zijn verplicht”

Le petit belge”, zoals zijn ploegmaats hem noemen, mocht onder één voorwaarde vertrekken naar Frankrijk. “Mijn ouders gunden mij de kans om ervaring op te doen, maar als mijn schoolresultaten zouden lijden onder mijn rugbytrainingen mocht ik inpakken en weer naar België komen. Ik studeer  Lichamelijke Opvoeding aan de universiteit. Ik doe nu mijn jaar opnieuw, want vorig jaar miste ik 0.36% om te slagen. Dat was echt balen”, zegt Remi.

De studiebegeleiding helpt Remi bij het behalen van goede resultaten. “In het sporttraject primeren de schoolresultaten. Als mijn punten slecht zijn, mag ik minder rugby spelen. Toen ik bij die oudere vrouw woonde, hielp ze mij ook met mijn studies. Voor de club is het belangrijk dat ik goede punten behaal, want het Centre De Formation benadrukt altijd dat studies het belangrijkste zijn. Mijn rugby verbeteren ze dan met vier trainingen per week en ook financieel krijg ik de nodige ondersteuning: een maandelijks bedrag van 250 euro en gratis middageten in de kantine op school.“

De populariteit van rugby in België

Rugby kan zich voorlopig nog niet doorzetten als grote sport in België. “De Belgische rugbybond is zeer amateuristisch. Onze nationale ploeg zal zich dus niet vlug kunnen plaatsen voor een WK, waar grote rugbylanden zoals Frankrijk en Nieuw-Zeeland aanwezig zijn. Er is ook gewoon geen geld. Vanaf U20 moet de bond alles zelf bekostigen. Daardoor lukken bepaalde dingen niet of kunnen sommige spelers, die in Frankrijk actief zijn, niet verplaatst worden naar België om wedstrijden te spelen”, zucht de 20-jarige krachtpatser.

In Frankrijk is rugby veel populairder, maar daar heeft Remi een simpele verklaring voor. “De sport bestaat daar al veel langer. Wat daar rugby is, is hier voetbal. Je hebt in Vlaanderen altijd wel drie voetbalploegen in de buurt. Daar is dat hetzelfde, maar dan met rugbyploegen. De sport kreeg onlangs wel veel kritiek in Frankrijk, want op zeven maanden tijd zijn er drie spelers gestorven door de enorme schokken die de spelers telkens incasseren bij, voor de duidelijkheid, faire tackles. In België is er wel vooruitgang. Mijn oude club Rhino’s Oudenaarde is dit jaar uitgeroepen tot ‘Coolste sportclub van België’ door radiozender MNM. Zulke dingen helpen wel, maar wat meer aandacht in het sportnieuws zou ook wel voor een positieve noot zorgen”, legt Remi uit.

Persoonlijke ambities

Over zijn ambities is Remi nuchter. “Ik besef dat ik nog hard moet werken om in een eerste ploeg in Frankrijk te geraken, maar vanaf nu mag ik wel meetrainen met de eerste ploeg.  Mijn positie op het veld is de prop. Dat is de speler die het hele pak met spelers moet duwen. Op die positie word je het meest betaald, want je hebt maar een carrière van tien jaar door de schokken die je incasseert. De rug van de prop is altijd kapot na zijn loopbaan in het rugby. Ik heb nu een manager die bezig is met contacten te leggen in heel Frankrijk. Het kan dus zijn dat ik niet lang meer bij Tarbes blijf, want vanaf mijn 23ste kan ik niet meer bij de beloften spelen. Een selectie voor de eerste ploeg zou al heel mooi zijn als ik nog even bij de club blijf.”

Over de nationale ploeg heeft Remi een duidelijke mening. “Het is een hele eer om te mogen spelen voor mijn land. Eerst was ik kapitein van de Vlaamse selectie en dan ben ik op mijn zeventien jaar voor het eerst opgeroepen bij de U18. Ik heb met hen een vierde plaats behaald op het EK, waardoor we net een WK-ticket misliepen. Bij de U20 heb ik twee wedstrijden gespeeld en dan dit jaar was ik er normaal weer bij, maar door de financiële problemen bij de bond gaat dat dus niet. Het is misschien beter zo, want als we met de nationale ploeg tegen landen als Rusland en Roemenië spelen, is de kans op een verwoestende blessure zeer groot. Die mannen zijn echte beren en denken maar aan één ding: de tegenstander kapotmaken. Dan speel ik liever een goed seizoen bij mijn club, dan alles riskeren voor één wedstrijd tegen zo’n tegenstander”, besluit Remi.

BIO Remi De Wolf
Geboren op 07/02/1998 in Gent
2006-2016 Rhinos Rugby Oudenaarde
2016-Heden Tarbes Pyrénées Rugby
Studeert Lichamelijke Opvoeding
2 caps voor de Belgische nationale U20