Kristel Werckx (° 1969) is een Belgische ex-baanwielrenster afkomstig uit Heusden-Zolder. Ze bereikte het toppunt van haar carrière in het begin van de jaren negentig. Ze nam tweemaal deel aan de Olympische Spelen en combineerde het baan – en wegwielrennen.
Haar vader, de man van haar leven, leidde haar naar de fiets. Hij was een fervent wielertoerist. Elk jaar werd er binnen het wielertoerisme een tijdrit georganiseerd onder de wielerploegen en als klein veertienjarig meisje mocht ze als zesde man meerijden. Daar leverde ze meteen resultaat door als derde te eindigen. Een prestatie die ook de délégués van de Wielrijdersbond niet ontging. Op vijftienjarige leeftijd trad ze in zijn voetsporen bij de nieuwelingen.
Op haar achttiende vormde Kristel Werckx met vijf Amerikaanse vrouwen een half jaar lang een familie. In ploegverband schuimden ze alle koersen in het vrouwencircuit af. Ze verdeelden het prijzengeld onderling en leefden in een gemeenschappelijk huis. Haar eerste internationaal verhaal kwam eerder ten einde dan ze gehoopt had door een ongeval op de weg in Texas. Een scheur in de voorste kruisbanden zorgden voor een korte time-out. Geluk bij een ongeluk had ze haar zijdelingse kruisbanden nog, die volstaan om te koersen. Na hard werken bij de fysiotherapeut, heeft ze datzelfde seizoen nog koersen gewonnen.
Haar talent ontglipte ook Patrick Sercu, de directeur van de Gentse Wielerbaan, niet. 365 dagen in een jaar zat ze op haar fiets, in de winter trainde ze in ‘t Kuipke en ‘zomers vooral op de weg. Kristel Werckx combineerde vier jaar lang wedstrijden op de weg met de wereldbekerwedstrijden en het wereldkampioenschap op de piste. In 1990 won ze brons op het wereldkampioenschap puntenkoers in Japan. In 1991 werd haar harde werk extra beloond en pakte ze een zilveren plak op het wereldkampioenschap puntenkoers in Stuttgart, Duitsland. Ze kwam toen thuis als enige Belgische met een medaille. 1 jaar later volgt op de Olympische Spelen in Barcelona niet de kers op de taart, geen gouden medaille. Op die spelen stond haar specialiteit, de puntenkoers, niet op het vrouwenprogramma. Werckx kwalificeerde zich dan voor de 3000 meter achtervolging, maar behaalde slechts een negende plaats.
In 1994 is ze officieel gestopt met koersen, maar het licht was al uit na de teleurstelling van de Olympische spelen twee jaar eerder. Daarna had ze het besluit genomen dat het tijd was om haar zinnen op andere dingen te zetten. Zo moest ze beginnen nadenken over haar toekomst want ze kon tenslotte niet leven van haar sport. Ook haar toenmalige vriend en oud-wielrenner Cédric Mathy bracht geen geld binnen met koersen. Samen met hem heeft ze vier kinderen, maar de relatie dreef Werckx regelrecht een zwart gat in. Ze heeft een zware periode achter de rug waarin ze ook nog eens haar twee boezemvrienden verloor: haar vader en haar broer. Nadien heeft ze nooit meer op een koersfiets gezeten: “Als moeder van vier kinderen bezit je een natuurlijk instinct om zelf een stap terug te zetten en het voor de andere beter te maken.” Haar kinderen, haar man Franky, haar job bij Carglass en haar vechtersmentaliteit uit de topsport hebben haar uit dat zwarte gat gehaald. Nu zit voor mij een sterke vrouw met een stralende glimlach.
Dankzij de warme woorden en jas van Kristel Werckx, kon ik mezelf toch verwarmen in het koude Limburg. #Howest #Wiemu #sportjrn pic.twitter.com/IBeDr1g5Ln
— Morgane Lemiengre (@MLemiengre) 18 november 2018